هر گاه عشق به سوي شما اشاره کند،از او پيروي کنيد،هرچند که راه هايش دشوار و پر نشيب باشد.
عشق، شما را همچون يک دسته ي گندم در آغوش مي کشد...
آنگاه شما را مي کوبد تا از پوسته درآييد وعريان شويد...ودر غربال مي کشد تا رهايي يابيد...
وآسيابتان ميکند تا مانند برف سفيد شويد...و با اشک هايش خميرتان ميکند تا نرم گرديد...
آنگاه شما را به آتش مقدس خويش ميسپارد...تا نان مقدس آسماني شويد...
عشق اين کارها را باشما ميکند تا اسرار دل هايتان را درک کنيد...وبا اين ادراک پاره اي ازقلب زندگي گرديد...
هرگاه عاشق شويدمگوييد:"خداوند درقلب ماست" بلکه بهتراست بگوييد:"ما در قلب خداييم"
